Hacksaw Ridge | Filmfreak (2025)

Hacksaw Ridge

Remember, remember, this month of November. Wijze raad voor cinefielen met een voorliefde voor klassieke en tijdloze Amerikaanse cinema. Deze maand komen er immers twee uitstekende titels in de zalen die in tijden van moderne franjes en CGI-gekletter voluit gaan voor een aanpak zonder opzichtige iFoefjes. Applaus voor roergangers Mel Gibson en Clint Eastwood die met respectievelijk “Hacksaw Ridge” en “Sully” tekenen voor twee fijne biosavonturen die toevallig allebei een interessant en menselijk waargebeurd verhaal vertellen. Al kan je “Hacksaw Ridge” evenzeer Australisch als Amerikaanse noemen: de film werd volledig in de Fox Studios in Sydney opgenomen en bijna de volledige cast komt uit Australië.

Voor Gibson is “Hacksaw Ridge” meer dan een beetje thuiskomen na een aantal jaren (verplichte) inactiviteit als gevolg van zijn weinig frisse privé-escapades. De nepvertolkingen in “Machete Kills” en “The Expendables 3” buiten beschouwing gelaten, is het eigenlijk pas dit jaar dat hij Hollywood terug binnensloop op slipvrije kousenvoeten. Als opwarmer kregen we eerder het actietussendoortje “Blood Father”, “Hacksaw Ridge” is het echte werk. En past qua teneur bovendien naadloos bij Mels bloederige drieluik “Bravehaert - The Passion Of The Christ – Apocalypto”.

“Hacksaw Ridge” vertelt het verhaal van Desmond Doss (ja, het zou de naam van een fictieve superheld kunnen zijn). Tijdens de bloederige en mensonterende WO II-bestorming van de Hacksaw Ridge-klif tijdens de slag om Okinawa die tussen april en juni 1945 werd uitgevochten, slaagde hij erin om met gevaar voor zijn eigen leven zo’n 75 gewonde strijdmakkers te redden. Des te opmerkelijker als je weet dat Desmond een gewetensbezwaarde was die weigerde om een geweer aan te raken en als hospik bij het leger was gegaan ‘om iets goeds te doen’. Hij zou meteen de eerste gewetensbezwaarde worden die een militaire eremedaille kreeg. De op zijn zachtst gezegd puike prestatie van Doss vraagt natuurlijk om een verfilming.

In de jaren vijftig al probeerde de legendarische producer Hal B. Wallis (“Casablanca”) om een filmversie uit de grond te stampen, maar hij ving bot omdat Doss geen toestemming wou geven daar die vreesde dat zijn verhaal niet accuraat zou worden weergegeven. Pas begin deze eeuw kwam het project terug op de radar, en dan nog duurde het veertien jaar vooraleer alles productioneel op poten stond. Een van de redenen daarvoor was de keuze van een geldschieter om er een PG-13 film van te maken om de christelijke boodschap bij zoveel mogelijk kijkers te krijgen. Iets waar producent Bill Mechanic (een ancien die zowel bij Disney als Fox voorname bestuurdersfuncties op zijn naam heeft staan) niets van wou weten. Ironisch is dan wel weer dat wat in Amerika R blijkt te zijn, bij ons gewoon toegankelijk is voor kijkers vanaf 12 jaar. En soms minder, afhankelijk van aan welke cinemazaal je staat aan te schuiven. Maar dit terzijde … Gibson zelf hield in die periode trouwens twee keer de boot af, maar ging uiteindelijk toch overstag: alsof hij voelde dat een goed verhaal uiteindelijk toch verteld moet worden. Ergens is het logisch dat Gibson ja zei, daar hij als regisseur opnieuw zijn passies voor breedschalig oorlogsgeweld en devoot geloof aan elkaar kon koppelen.

Het anti-oorlogskarakter van “Hacksaw Ridge” zorgt er alvast niet voor dat Gibson bespaart op de gruwelen op het strijdtoneel. Hoeft ook niet natuurlijk, daar de anti-boodschap nu eenmaal vooral doel treft door de hel op aarde aanschouwelijk te maken. En aanschouwelijk is ze, met onder andere dank aan een horde bijtgrage ratten die het slagveld als hun persoonlijk wandelend buffet beschouwen. Eens de slagveldwals een aanvang neemt, is het niet moeilijk om te zien waarom “Hacksaw Ridge” door velen als de beste (anti)oorlogsfilm sinds Spielbergs “Saving Private Ryan” wordt beschouwd. En die is ook alweer bijna twintig jaar oud. Zelfs als je geen boodschap hebt aan Doss en Gibsons bijbelknuffelen, dan nog is de kans groot dat je dit krachtige cinema vindt. Ook omdat de puike vertolkingen een sterk aanzuigeffect hebben: Andrew Garfield (die blij mag zijn dat hij van zijn “Amazing Spider-Man”-spandex is bevrijd) is inspirerend als Doss en ook de andere rollen worden met verve ingekleurd. Dat Gibson er zelfs in slaagt om notoire middenmotors als Vince Vaughn en Sam Worthington uitstekend werk te laten leveren, is sowieso een pluim of twee waard naast de vier sterren die hier netjes worden gearchiveerd.

Alex De Rouck